Son bir yıldır hep başkaları için kadraja, renklere, ışığa ve hareketlere baktığımı şimdi anlıyorum. Gözlerimle gördüğüm dünyayı kendim için yaşamamıştım. Galiba bütün fotoğraf sanatçıları hatta bütün sanatçılar için bu böyle. Sanat eleştirmeni değilim elbette, sanatçılara söz söylemek ne haddime… Bütün dallarda sanatçılar bize dünyayı sunarlarken kendi dünyalarını yaşayamıyorlar mı acaba? Belki de sanatçılar, yazarlar, çizerler, resmedenler hep kendi iç dünyalarında gezerler.

​

Çiçeğin gözünü, doğanın betimlenemeyecek kadar güzelini yakalar, yakaladığınız resmi çerçeveler, istediğiniz yer ve zamanda insanların beğenisine sunarsınız. İşte o andan sonra o fotoğraf hem eskimeye hem de sizden uzaklaşmaya başlar. Fotoğrafınız artık bir izdir, eski bir anıdır, sizin kişisel tarihiniz ve eski bir dostunuz olmuştur. Dahası sizin bile değildir. Bu durumda ona başkalarının gözü değmiş, başkaları içselleştirmiş, başkaları sahip çıkmıştır. Sanatçı kıskançtır ya, artık onu ne ikinci kez sergileyebilir ne de ikinci kez sevebilirsiniz. Sevmişsinizdir, sunmuşsunuzdur ve artık o bitmiştir.

 

Bir fotoğraf tutkunuysanız, günlük yaşamınız baştan aşağı fotoğraftır… Nereye baksanız, neyi görseniz konuyu hep kadrajlar, çerçevelersiniz. Artık ne kitap okuyabilir ne müzik dinleyebilir ne film seyredebilir ne de insanlarla ağız tadıyla sohbet edebilirsiniz. Beyniniz bir objektiftir, hem de zoom yapan cinsten ve artık aklınız fikriniz, gözünüze gözünüze giren renklerde, ışıklarda ve dokulardadır.

​

Yaşamı resmetmek için fotoğraf çekerken, dünyayı bir başınıza yaşayamazsınız. Yaşamak istiyorsanız eğer boynunuzdaki fotoğraf makinesini evde bırakmanız, cep telefonunuzun fotoğraf kısmını da unutmanız gerekiyor.

​

Fotoğraf çekip çekmemekte kararsızım ama yaşamakta kararlıyım.

 

Beycik, 23 Haziran 2014

Not:
Fotoğraflarımın üzerine tıkladığınızda büyür ve daha görünür olur. Sıralamaları karışıktır. Zamanım olursa düzene koyup, gereksizleri çıkartacağım.  (31 Aralık 2020)